BLOG
22-03-2016
1000. Brussel
De tv staat aan, ik zie de beelden uit Brussel. Ik hoor '13 doden op Zaventem', '30 doden in metrostations', 'een zelfmoordterrorist'. Ik denk aan Parijs, aan Place de la Republique waar ik onlangs was. Bij het monument liggen, hangen, staan foto's van de mensen die zijn omgekomen bij de aanslagen op 13 november. Jonge mensen, oude mensen, vrolijke mensen, ernstige mensen, gelovige mensen, ongelovige mensen. Onschuldige mensen.
Binnenkort zal in Brussel ook zo'n gedenkplaats verrijzen. Met foto's van mensen die zomaar, zonder enige reden, om het leven zijn gebracht. Ze waren op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Het had iedereen kunnen zijn. Ik, jij, wij. Maar het waren zij. Hun dood was toeval. En volkomen zinloos. Dat is een dood meestal, zinloos, maar in dit geval heeft de dood geen enkel nut, geen enkele betekenis. De dood van deze mensen is volstrekt overbodig. Dat raakt mij het meest. En maakt mij moedeloos.
De tv staat aan, ik zie de beelden uit Brussel. Ik wil ze niet zien, ik wil niet horen dat het aantal slachtoffers oploopt. Toch blijf ik kijken. Ik wil het antwoord weten op die ene vraag. Die ene vraag die niet beantwoord zal worden: waarom?
Mijn condoleances aan de nabestaanden van de slachtoffers.