BLOG
29-06-2007
4. Schiet!
Hallo daar,
is ik weer, na een doorwaakt nachtje. Met de antwoorden op al uw prangende vragen. Het zijn er nogal wat, dus laat ik meteen tot de punt komen.
Tink vraagt: ‘Is dat jouw silhouet op het boekomslag?’
Thom antwoordt: ‘Neen. Maar die heerlijke vent ín het silhouet lijkt wel verdacht veel op mij…’
Anna vraagt: 'Bij de boekwinkel in mijn dorp hebben ze je nieuwe boek niet, bummer! Hoe kom ik aan Mr. Single?'
Thom antwoordt: 'Onbegrijpelijk en ook vrij dom, die boekwinkel. Maar je kunt mijn boeken simpel bestellen op mijn site. Zie je dat schitterende omslag rechtsboven? Twee keer klikken en de volgende dag glijdt-ie bij je binnen. Tenminste, dat hebben ze mij wijsgemaakt. Kost geen cent meer dan in de winkel. En ik verdien er geen cent meer mee. Da's dan wel weer jammer.'
Annefleur vraagt: ‘Vind je het niet raar dat iedereen zoveel van je weet?’
Thom antwoordt: ‘Nu je het vraagt, ja, dat vind ik best raar. Maar daar denk ik nooit over na als ik aan het schrijven ben. En da’s maar goed ook, want als ik ga nadenken wat ik allemaal aan het schrijven ben, kom ik tot niets meer. Wat mezelf betreft ken ik weinig gene, maar als het over anderen gaat, hou ik wel degelijk rekening met wat ik schrijf. Ik wil niemand kwetsen of belachelijk maken. Behalve mezelf natuurlijk. Ik vind trouwens dat mensen zichzelf véél te vaak véél te serieus nemen.’
Sjeurke (is ze weer) vraagt: ‘Stel, je wordt gevraagd voor een tv-interview, doe je dat dan? Of wil je zo lang mogelijk een ‘mystery guest’ blijven?
Thom antwoordt: ‘Ik ben reeds gevraagd om in een tv-programma te verschijnen, meerdere keren zelfs, jazeker. Maar die verzoeken heb ik vriendelijk doch zeer beslist naast me neergelegd. De reden is simpel: ik wil pertinent geen Bekende Kop worden. Zou ik me uiterst ongemakkelijk bij voelen. Ik weet wel dat onderhand iedereen op tv wil, ik beslist niet. Ben ik een hele rare in. Mijn anonimiteit is mijn vrijheid, en die is me alles waard. Ik heb zo vaak BN-ers geïnterviewd die me vertelden dat ze niet normaal meer kunnen uitgaan, omdat ze onafgebroken worden nagestaard, aangeklampt of, nog erger, uitgescholden. Dat is toch geen leven meer? Daarnaast wil ik dat het niet om mij gaat, maar om mijn schrijfsels.’ (Klinkt reuze-interessant allemaal natuurlijk, maar ik wil gewoon ongestoord en op mijn dooie gemakje op zaterdagmiddag in mijn erotheek een filmpje kunnen blijven uitzoeken.)
Ramona vraagt: ‘Ik ben erg benieuwd naar je roman, kun je een tipje van de sluier oplichten?’
Thom antwoordt: ‘Hij wordt in ieder geval vólkomen anders dan alles wat ik tot nu toe heb geschreven, dat garandeer ik je. De roman gaat over een dertiger, een single, die freelance journalist is en van alles en nog wat meemaakt met vrouwen… Echt Ramona, zoiets heb je nog niet eerder van me gelezen. Nee sorry, ik ga niets verklappen. Maar de bedoeling is wel dat het grappig wordt, en er moet veel ongemakkelijke seks inzitten. En spanning. En bomen natuurlijk, want ik ben gek op bomen.’
Marissa vraagt: ‘Je hebt eens geschreven dat je foto’s over de mail krijgt toegestuurd. Vind je dat leuk of hoeft het niet voor jou? En wat doe je eigenlijk met die foto’s?’
Thom antwoordt: ‘Natuurlijk vind ik dat leuk. Ik ben net zo nieuwsgierig naar jullie als jullie naar mij. (Sjeurke, is dit geen al te kromme zin?) En heel raar misschien, maar ik kijk dus naar die foto’s. Vooral op momenten dat het leven me weer eens flink te grazen neemt. En dat oneindig staren naar die prachtvrouwen montert me zo op dat ik er weer een paar uurtjes tegenaan kan. Misschien lullig voor collegaatjes als Grunberg en Mulisch, maar volgens mij heb ik met afstand de mooiste lezers. En de leukste. Zo lees ik net dat Ilse, die in een boekwinkel werkt, mijn boeken zo neerlegt dat werkelijk niemand ze kan ontgaan. O man, zo’n verrukkelijk schepsel zou ik het liefst een flinke…’
Barbara vraagt: ‘Hoe is het met Noria afgelopen?’
Thom antwoordt: ‘Tja Noria… Dat is een lang en zeer gecompliceerd verhaal. Misschien moest ik dat maar voor een volgend boek bewaren. Ja, misschien moest ik dat maar doen. Maar ik kan je nu al verzekeren dat het een vrij schokkend relaas gaat worden. Niet in de laatste plaats voor mij. Ik heb toch heel wat meegemaakt met vrouwen, maar wat Noria flikte, sloeg werkelijk alles. Nu ik er zo over nadenk: er zit misschien wel een roman in. Barbara liefje, bedankt!’
Julia vraagt: ‘Mijn favoriete David Sylvian-song is ‘Let the happiness in’. Wat is de jouwe? En in welke stad ga je hem zien?’
Thom antwoordt: ‘Let the happiness in’ is inderdaad wonderschoon. Het is natuurlijk onmogelijk om één favoriet David Sylvian-liedje te kiezen, want de man heeft zulk prachtig werk gemaakt. Toch kies ik voor ‘Nightporter’, omdat ik dat nummer al zeker een miljoen keer heb gehoord maar het me blijft ontroeren. Als David ‘Nightporter’ op 2 oktober in Amsterdam zingt, kan ik daarna met een gerust hart sterven. Maar godzijdank zal hij dat niet doen. Hoewel.’
Claire vraagt: ‘Vond je het niet vervelend dat die gast van De Pers je met Oprah vergeleek? Toen ik die recensie las kreeg ik wel medelijden met je.’
Thom antwoordt: ‘Dank je voor je medeleven. Ik vond mezelf ook heel zielig, hoor. Jezus, mij vergelijken met Oprah slaat als een tang op een varken natuurlijk. Dus nee, dat vond ik niet vervelend. Dat hij mij een ‘taalvervuiler’ noemde, vond ik wel wat grof, eerlijk gezegd. En ver bezijden de waarheid. Dat vooral. Maar ik kan heel goed tegen kritiek, hoor. Weet je, het zal mijn masochistische inslag wel zijn, maar eigenlijk vond ik het best lekker…’
Esther vraagt: ‘Zowat niemand weet hoe je eruitziet en dus fantaseren vrouwen er stevig op los hoe je in het echt bent. Volgens mij kun je daar never-nooit aan voldoen. Ben je niet bang dat je, nu je jezelf als ‘date-prijs’ beschikbaar hebt gesteld, straks alleen maar kunt tegenvallen?’
Thom antwoordt: ‘Nee, ben ik helemaal niet bang voor, want natuurlijk val ik tegen. Maar ik kan er uiteraard weinig aan doen dat ik niet voldoe aan het beeld dat sommige vrouwen van mij hebben. Als vrouwen van mij een prins op het witte paard willen maken (wat ik per se niet ben: ik ben eerder een stalknecht op een grijze pony) dan moeten ze dat vooral doen, maar daar kun je mij moeilijk op afrekenen. Ik schrijf ook niet om een vrouw te schaken, nee, ik schrijf omdat ik mensen wil vermaken. Dat is mijn enige missie in dit ellendige leven. Toch wil ik wel even benadrukken dat ik geen Brad Pitt ben, maar ook zeker geen Tom Cruise. Godzijdank.’
Monique vraagt: ‘In welk jaar denk je de juiste vrouw gevonden te hebben, of blijf je eeuwig vrijgezel?’
Thom antwoordt: ‘Ik denk ergens in het magische jaar 2012. Dan ben ik net veertig geweest en helemaal klaar om me te settelen. Nee joh, ik lul uit mijn nek: ik heb werkelijk geen idee. En eeuwig vrijgezel? Alsjeblieft niet, zeg. Lijkt me zo treurig. Maar ik weet wel dat ik me pas aan een vrouw ‘geef’ als er die haast magische ‘100% chemistry’ is. Nou ja, met 97% kan ik ook wel leven. 93% voor mijn part. Er is me trouwens iets opgevallen. Sinds ik over mijn (single)leven schrijf, heb ik geen fatsoenlijke verkering meer gehad, terwijl ik daarvoor toch in flink wat stevige relaties zat. Heel soms denk ik dat het een met het ander te maken heeft…’
Annet vraagt: ‘Je bent freelance journalist/schrijver. Mis je geen collega’s die je dagelijks om je heen hebt? Of zou je zo’n 9 tot 5 baan absoluut niet willen hebben? En wat ben je NU aan het doen?’
Thom antwoordt: ‘Ja hoor, ik mis mijn collega’s zeker. En dan vooral de gezelligheid. En de zogenaamde ‘brainstorm-weekendjes’ in het buitenland, waarbij de drank overdadig vloeit en er gekke dingen op de hotelkamers gebeuren. Ook mis ik soms wel het ergens-bij-horen-gevoel, want nu zit ik hoofdzakelijk in mijn uppie te klooien. Maar daar staat tegenover dat ik als freelancer lekker helemaal zelf bepaal wát en wánneer en óf ik iets doe. En dat is een gevoel van vrijheid waar geen duizend collega’s en weekendjes-weg tegenop kunnen. En nu ik hiervan heb geproefd, wil ik nooit meer terug naar een 9 tot 5 baan. Wat me wel opvalt en en ook een beetje tegenvalt van mezelf is dat ik, sinds ik thuis werk, veel meer uitvoer. Gelooft bijna niemand natuurlijk, maar ik ben verdomme bijna altijd met mijn werk bezig. Wel weer erg fijn: ik hoef me niet meer druk te maken om wat ik in hemelsnaam moet aantrekken. Zo lig ik NU heerlijk naakt in bed dit stukje te tikken en draai ik me straks nog even om, omdat ik er soms best een beetje moe van word om het alsmaar over mezelf te hebben. Weet je wat? Ik draai me NU om. Ben mezelf even zat.’
Later!
Thom