BLOG
20-03-2016
998. Mooi lelijk
Gisteren sprak ik met een meisje. Het ging over Temptation Island, maar dit terzijde. Het gaat me om het meisje. Leuke griet, jaar of 18. Niet dom, gevoel voor humor, mooi koppie. Maar wat had dit meisje gedaan: ze had haar gezicht ondergesmeerd met lagen make-up. Haar wenkbrauwen waren zwart geverfd, net als haar haar. Er was niets natuurlijks meer aan het gezicht van dit meisje te ontdekken. Dit mooie meisje had zichzelf lelijk gemaakt.
Dit soort meiden zie je momenteel erg veel. Bijna altijd dragen ze een jas met bontkraagje en een zwarte, strakke broek met scheuren bij de knieën. Vorige week zat er in de trein een meisje met zo'n gescheurde broek tegenover me; haar spierwitte knietjes kwamen naar buiten. Het zag er niet uit. Uiteraard moest ik even naar haar gezicht kijken - ja hoor, alsof ze in de verfdoos was gevallen. Haar wenkbrauwen leken bewerkt met een zwarte marker; ze had niet alleen de haren zwart gemaakt, maar ook de huid eromheen. Ze had iets weg van een rouwend clowntje. Ook dit meisje had zichzelf lelijker gemaakt.
Ik stelde me voor dat ze een vriendje heeft - zou hij veel zin hebben om dat onnatuurlijke gezicht te zoenen? En hoe smaakt dat, al die make-up? En zit hij dan zelf niet onder die troep? Waarom zei hij er eigenlijk niets van? Want zonder die plamuur was ze veel mooier.
Ik begrijp die meiden niet. Waarom doen ze dat zichzelf aan? Zouden ze echt denken dat ze er dan beter uitzien? Doen ze het voor de jongens? Is het onzekerheid? Willen ze op Kim Kardashian lijken? Ik weet het niet. Gisteren, toen ik met dat meisje sprak, brandde de vraag op mijn lippen: waarom gebruik je in hemelsnaam zo ontzettend veel make-up? Waarom maak je jezelf zo lelijk? Maar ik durfde niet. Het zijn mijn zaken ook niet. Hoewel. Ik moet er natuurlijk wel naar kijken. Want er is geen ontkomen aan.