BLOG
26-03-2016
1004. Sentimentele zak
Gisteren ben ik me rot geschrokken. Allereerst toen ik 's ochtends met mijn duffe kop mijn duffe laptop aanzette en mijn duffe site checkte. Is iedere ochtend vaste prik: even kijken of er nieuwe reacties zijn. Ik was glad vergeten dat die nacht mijn nieuwe site online was gegaan. Dus toen ik de homepage aanklikte en de nieuwe site zag, was ik meteen klaarwakker. Natuurlijk had ik de nieuwe lay-out al veel vaker gezien, maar toen was het nog niet 'echt' - daarna ging ik lekker weer naar de oude, vertrouwde site. Maar gisteren kon ik niet meer terug; vanaf nu moest ik het doen met de nieuwe site.
Ik vond dat helemaal niet leuk, want ik hou niet van verandering. Ik wil dat alles altijd bij het oude blijft. Vaak tegen beter weten in. De oude site was zo goed als dood, ik kon er amper nog op werken, ontzettend veel dingen gingen mis, ik vervloekte het kreng iedere dag, maar toch wilde ik er geen afscheid van nemen. Ik vrees dat ik een sentimentele zak ben.
Na twee jaar uitstellen is Robert, mijn site-man, half januari begonnen met de bouw van de nieuwe site. Was een heel gedoe, want ik wilde alle blokjes meenemen. Het zou hem ook aardig wat tijd kosten. Was ik blij mee, want dan kon ik nog wat langer werken (lees: doorklooien) met de oude site. Stiekem hoopte ik dat Robert er een paar jaar over zou doen. Helaas, dat was niet het geval. Donderdag zei Robert dat de site klaar was en de lucht in kon. Nee! Shit! Doe het dan maar 's nachts, zei ik, wanneer ik lig te slapen. Merk ik er niets van. Dus toen ik de volgende ochtend wakker werd en met mijn slaperige hoofd mijn site checkte en ik mijn oude, vertrouwde site niet meer zag... Nou ja: vréselijk. Ik heb niet vaak last van een ochtendhumeurtje, maar gisteren had ik er volgens mij toch echt een.
Nog veel erger schrok ik toen ik even later wat ging experimenteren met de nieuwe site. Volgens Robert kon ik vanaf nu 'delen' op Facebook en Twitter. Delen? Wat nou delen? Ik hou niet van delen. Want wie deelt, krijgt minder. En trouwens, ik heb geen Facebook en ook geen Twitter. O wacht, ik ben natuurlijk wel de beheerder van de Thom Facebook. Dat is een fanpage, aangemaakt door een lezer, maar zij is een tijdje geleden gestopt met Facebook. Ze vroeg toen of ik de Thom Facebook wilde beheren. Tuurlijk, zei ik, kom maar op. Ik was niet van plan er iets mee te doen. Tot gisteren. Laat ik eens wat delen op Facebook, dacht ik. Gewoon even kijken hoe dat werkt. Dus ik klik de F onder een blokje aan en verrek: het stond op de Thom Facebook. Geinig. Wat trouwens niet geldt voor het beeld en vooral de zin 'Het leven van een happy single', want dat vind ik een gruwelijke zin. (Die slogan stond bovenaan de nieuwe site, maar die heb ik meteen laten verwijderen. Blijkbaar is-ie toch niet helemaal verdwenen uit het systeem. Wordt aan gewerkt.)
Goed, ik dacht dus: leuk, een blokje op Facebook. Kan ik dat ook weer. Toen gebeurde er iets heel geks, iets waar ik geen moment bij stil heb gestaan: er gingen mensen reageren. Er gingen nogal veel mensen reageren. Er gingen nogal heel veel mensen reageren. Ik begreep er geen reet van. Wie zijn die mensen? Waar komen die mensen vandaan? En hoe weten die mensen in hemelsnaam dat ik een blokje op Facebook heb gedropt? Eerlijk waar: ik schrok me lam. Eerlijk waar: ik werd er knap zenuwachtig van. Maar ik vond het ook heel tof. Want het waren alleen maar leuke reacties. En het deed me heel erg goed om te weten dat ze me in Vlaanderen missen. Op al die reacties (en vragen) wilde ik reageren, maar daar ben ik snel mee gekapt: was gewoon niet te doen.
Lang verhaal kort: ik denk dat ik vaker een blokje op Facebook gooi. Want, zo weet ik nu: wie deelt, krijgt meer. Behalve als het gaat om appeltaart natuurlijk. Die moet je nooit delen.
