BLOG
18-10-2012
545. Dank je, Sylvia
Sylvia Kristel was zich er zeer waarschijnlijk niet van bewust, maar ze heeft een zeer belangrijke rol in mijn leven gespeeld. Toen ik voor het eerst de film Emmanuelle zag, ergens in de jaren '80, gebeurden er dingen in mijn witte Hema-onderbroek die compleet nieuw voor mij waren. Tot Emmanuelle was ik in de veronderstelling dat ik was uitgerust met een plasser om ermee te plassen. Een plasser heette tenslotte niet voor niets een plasser. Plassen was de enige functie van mijn plasser. Dacht ik.
Tot ik Emmanuelle zag. Specifieker: tot ik Sylvia Kristel als Emmanuelle zag, in een sauna, met twee bloedmooie Aziatische vrouwen. In die sauna deden de vrouwen dingen met elkaar die ik nog niet eerder had gezien. Mijn plasser ook niet, want hij deed ineens heel raar. Begon onrustig te bewegen, werd hard, gaf me een onbestemd maar heerlijk gevoel. Ik begreep er niets van, ik vond het zelfs eng, maar jezus, dat gevoel. Dat was... onaards lekker. Nooit eerder had ik zoiets gevoeld. En het was afkomstig van mijn plasser. Ik wilde 'm aanraken, maar dat durfde ik niet. Ik wist me geen raad. Ik wilde dat het stopte. Maar tegelijkertijd wilde ik dat het gevoel nooit ophield. Zo wilde ik me altijd voelen. Maar dan moest mijn plasser wel weer slap worden, want anders kon ik niet voetballen.
Mijn plasser werd godzijdank weer slap, toen de drie vrouwen in de sauna klaar met elkaar waren en in een diepe slaap vielen. Ik kon dus ook weer voetballen. Dat stelde me gerust. Maar dat gevoel, dat raadselachtige, nieuwe, vreemde, maar verrukkelijke gevoel bleef nog dagenlang in mijn lichaam hangen. Eigenlijk is het sinds Emmanuelle nooit meer weggegaan. Pas jaren later, toen ik een jaar of zestien was, kon ik eindelijk thuisbrengen wat het mysterieuze gevoel precies inhield: ik had zin in chocola. En mijn plasser gaf dat aan. Mijn plasser had dus twee functies: plassen en aangeven dat het tijd is voor een stukje chocola.
Weer wat later ontdekte ik ook dat ik met mijn plasser spijkers in de muur kon slaan en een fietsband verwisselen, maar dat is nu even niet relevant.
Mijn chocoladeverslaving is dus begonnen met Emmanuelle. Daar ben ik Sylvia Kristel eeuwig dankbaar voor.
Wat ik toen ook niet in de gaten had, maar nu wel is dat Sylvia Kristel in de tijd van Emmanuelle adembenemend mooi was en een akelig perfect lichaam had. Ook bewees ze dat vrouwen met kort haar waanzinnig sexy kunnen zijn. Hoewel dat eigenlijk alleen voor Sylvia Kristel gold.
Sylvia Kristel is slechts 60 jaar oud geworden. Maar ik heb zo'n idee dat ze uit het leven heeft gehaald wat erin zit. Een schrale troost.
http://www.youtube.com/watch?v=_PZ5IxnlKxw
Alle Emmanuelle-films staan op YouTube.
Later!
Thom