17-04-2014

756. Matia Bazar

De laatste dagen zing ik veel. En hard. En ontzettend vals, want ik kan niet zingen. Maar dat kan me niet bommen, want ik hou van zingen. En trouwens, niemand hoort me. Op mijn arme buren na. Ook ben ik de laatste dagen heel erg vrolijk. En weet je hoe dat komt? Een paar dagen geleden heb ik Radio 10 ontdekt. En die lui draaien geweldige muziekjes. Heel veel platen uit de eighties, die ik al jaren niet meer heb gehoord. En daar word ik vrolijk van. En ik zing natuurlijk mee met die liedjes. Nu bijvoorbeeld, terwijl ik dit tik, draaien ze The Riddle van Nik Kershaw. Zing ik mee, hard en vals. En nu, terwijl ik dit tik, draaien ze Fly To High van Janis Ian. Zing ik niet mee, want ik ken de tekst niet. Maar wel een lief liedje. Leuke naam trouwens, Janis. Zo ga ik mijn dochter noemen die ik niet krijg.

Eigenlijk ben ik een 3FM-man. Maar die zender stoorde de laatste tijd. Werd ik dus een beetje gestoord van. Dus ik draaide aan de knop tot ik een leuk liedje hoorde. Op die zender liet ik 'm staan. En dat bleek Radio 10 te zijn. De dj's lullen ook niet zo veel, wat ik ook erg prettig vind. En ze hebben geen Claudia de Breij, helemaal een verademing. Jezus, wat is dat mens irritant, zeg. Als zij op 3FM was, zette ik de radio af.

Gisteren kwam ik thuis. Ik liep linea recta naar mijn keuken, want ik had dringend zin in een espresso. Een nummertje 10. Ik zette de radio aan - mijn keukenradio staat ook op Radio 10 - en wat draaiden ze: Ti Sento van Matia Bazar. Fántástisch nummer, jaren niet meer gehoord. Dus de volumeknop voluit en ik keihard meeblèren. Mijn Italiaans is duidelijk niet meer wat het is geweest, maar who cares. Ti Sento was in 1986 een kneiter van een hit, in heel Europa, en terecht, maar ik kende Matia Bazar al. Een paar jaar daarvoor was ik al fan, ik had zelfs een Matia Bazar-lp. Van vinyl. Nu weer heel hip trouwens. Ik vond hun liedjes intrigerend en mysterieus, omdat ze futuristische, wat kille electro maakten, terwijl de zangeres een soort opera zong. Ze had in ieder geval een heel hoge, zeer eigenaardige stem. En dan zong ze ook nog in het Italiaans. Dat vond ik best bizar. Maar ik was totaal onder de indruk, ook van zangeres Antonella Ruggiero, voor wie ik bepaalde gevoelens koesterde. Wat die bepaalde gevoelens waren, wist ik niet. Ze waren in ieder geval heel bepaald.

Ik was zo'n fan dat ik naar een concert van Matia Bazar ging. Volgens mij was dat in Nijmegen. Zangeres Antonella liep na ieder liedje van het podium af om backstage haar gezicht wit te laten poederen. Dat vond ik ook zo weird. Ben je Italiaanse, dus lekker bruin, poeder je je gezicht wit. Wat een fascinerende vrouw. Van het concert kan ik me verder niets meer herinneren.

Ti Sento vond iedereen een goed liedje. Ik ook. Het album waar Ti Sento op staat, Melancholia, was jarenlang een van mijn lievelingsalbums. Ik had het op tape, omdat ik geen geld had om de plaat te kopen. Ik ben trouwens op slinkse wijze aan die tape gekomen. Er zat een jongen bij mij in de klas en die wilde heel graag mijn vriendje worden. Ik zei: 'Dat is mogelijk, maar dat moet je wel eerst die plaat van Matia Bazar kopen.' Dat deed hij, waarna ik de plaat opnam op een bandje. Ik had natuurlijk ook de plaat in beslag kunnen nemen, want daar ben je vriendjes voor, maar dat heb ik niet gedaan. Ik had dit vriendje namelijk nog nodig voor andere platen - hij was het zoontje van een dokter, dus hij had geld zat. Regeren is vooruitzien. Hij had daarbij ook nog eens een heel leuk buurmeisje, dus dit vriendje moest ik te vriend houden. Ik denk dat hij een stuk of 10 platen heeft gekocht die ik wilde opnemen. Ik deed het natuurlijk ook voor hem, want nu had hij een paar goede platen in huis. Zonder mij had hij die nooit gehad. Hij is er dus alleen maar beter van geworden. Zo zie ik dat.

Ik werd verliefd op Matia Bazar toen ik Elletrochoc hoorde. Ik vond het een waanzinnige plaat. Maar ik was de enige, want niemand van mijn vriendjes en vriendinnetjes vond het goed. Erger: ze vonden het verschrikkelijk. Die muziek, die stem. Ze vonden het niet te harden. Ik heb echt geprobeerd het nummer door hun strot te duwen, in de hoop dat eens het kwartje zou vallen, maar het is me niet gelukt: ze bleven het een afschuwelijk nummer vinden. Ik was zo wanhopig dat ik zei: 'Als je dit geen goed nummer vindt, ben je mijn vriendje niet meer.' In no time was ik al mijn vriendjes kwijt. Ja, mijn tienerjaren waren een eenzame tijd. Kwam allemaal door Matia Bazar, door Elletrochoc:
http://www.youtube.com/watch?v=x-pgZb2_aqk    

Later!
Thom

---