BLOG
29-02-2016
985. De Wandelaar
Adriaan van Dis vind ik een leuke man. Een aangename, aantrekkelijke man. Hij heeft iets gereserveerds, iets afstandelijks, wat me ook zeer goed bevalt. Bovendien articuleert hij. Vind ik ook erg prettig. Iedere keer als ik hem op tv zie, denk ik: ik moet toch eens een boek van hem lezen. Want dat heb ik nog niet gedaan. De reden? Geen idee. Of het zou moeten zijn dat ik niet zo dol ben op Nederlandse auteurs. Ik hou van een pakkend verhaal en daarvoor moet je toch meestal bij de Amerikanen zijn.
Een paar weken geleden was ik bij mijn lievelingsantiquariaat en wat lag daar op de 'nieuw binnen'-tafel: Odessa Star van Herman Koch en De Wandelaar van Adriaan van Dis. Ik kocht ze allebei. Thuis schoof ik ze onder het stapeltje nog te lezen boeken.
Niet veel later vroeg een vrouw, die ik niet heel goed ken, of ik met haar meeging naar Parijs. De Wandelaar van Adriaan van Dis speelt zich af in Parijs, dus ik las snel het boek uit dat ik op dat moment aan het lezen was, zodat ik kon beginnen aan De Wandelaar. Ik had er veel zin in, ook omdat ik eindelijk een roman van Adriaan van Dis ging lezen. Werd verdorie tijd.
In het heel kort gaat De Wandelaar over een man, ene Mulder, die haast letterlijk een hond in zijn schoot krijgt geworpen. Met die hond wandelt hij door zijn Parijse buurt en komt in straten waar hij voordien nooit kwam. Die hond bengt hem ook in aanraking met mensen die hij voordien nooit ontmoette: zwervers, vluchtelingen, illegalen. De Wandelaar is een roman uit 2007, maar actueler dan ooit.
Ik heb nu ruim driekwart van de roman gelezen en ik kan niet anders concluderen dat Adriaan van Dis prachtig schrijft. Zowat iedere zin is een kunstwerkje. Maar de roman is merkwaardig afstandelijk. De mensen die Mulder ontmoet, komen niet tot leven; ze zijn van steen. Ook hebben ze maar heel zelden een naam. Wat ook geldt voor de straten waarin Mulder wandelt. Ik heb werkelijk geen idee in welke buurt het verhaal zich afspeelt. Wat ik natuurlijk erg jammer vind, omdat ik De Wandelaar toch ook een beetje lees als voorbereiding op mijn tripje naar Parijs. Bij wijze van voorpret. Eigenlijk had De Wandelaar zich in iedere wereldstad kunnen afspelen, want er zit niet veel 'typisch Parijs' in. Dit kan natuurlijk de bedoeling van de schrijver zijn geweest, maar ik vind het jammer. Van een meeslepende plot is evenmin sprake, maar dat weet je met Nederlandse romans. Wel interessant is wat al die ontmoetingen doen met 'loner' Mulder. Overigens een niet heel empathisch, maar wel behoorlijk egocentrisch personage, dus je in hem verplaatsen kost enige moeite.
Ik kan me vergissen natuurlijk, maar in deze Mulder zit volgens mij erg veel van Adriaan van Dis. Mulder is een romanpersonage, dat weet ik, maar hij heeft aardig wat raakvlakken (excusez le mot) met Van Dis. En dat brengt mij bij de grootste ergernis: de hele tijd hoor ik de stem van Adriaan van Dis. Vreselijk vind ik dat. Want ik lees een roman. Ik wil Van Dis helemaal niet horen. Hij is de schrijver, geen personage. Toch hoor ik hem de hele tijd. Komt omdat-ie zo vaak op tv is. Met Joost Zwagerman had ik dat ook. Las ik een roman van hem, hoorde ik de hele tijd zijn stem. Dat leidt mij heel erg af. Maar dit kan geheel aan mij liggen, hoor. Misschien hebben anderen daar minder moeite mee. Mij zit het in de weg tijdens het lezen.
Ga ik De Wandelaar uitlezen? Ja hoor. De roman telt iets meer dan 200 pagina's, maar bovenal: Adriaan van Dis schrijft schitterende zinnen. Ga ik hierna nog een Adriaan van Dis lezen? Vrees van niet.
